"Τα παρατσούκλια"

Πριν μερικές μέρες ο κύριος Γιώργος Ιωάννου συνάντησε έναν παλιό του συμμαθητή. Για αρκετή ώρα τον άκουγε να του κάνει παράπονα ότι τον έβλεπε στον δρόμο και δεν του μιλούσε. Εκείνος βιαστικά, αναγνωρίζοντας το ανύπαρκτο λάθος του, συνέχισε τον δρόμο του ψάχνοντας αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια. Όσο θυμόταν τα παρατσούκλια που διαλαλούσε σε όλο το σχολείο, και τον τρόπο που κορόιδευε, τόσο περισσότερο θύμωνε. Όμως τον καθησύχαζε το ότι δεν τολμούσε να του βγάλει καινούρια γιατί τον ζήλευε. Το ίδιο παιδί ήταν ο «ταχυδρόμος» ανάμεσα στο σχολείο και τη γειτονιά του για τα παρατσούκλια του. Αυτός λοιπόν ήταν που προηγούμενος του έκανε παράπονα νομίζοντας ότι εκείνος είχε ξεχάσει τον ψυχικό πόνο που είχε περάσει όταν ήταν μικρός. Ένα παρατσούκλι του ήταν το παλιό του επίθετο, Βατραχίδης, το οποίο δεν ήταν ανάγκη να το πουν οι άλλοι γιατί έπρεπε να το δηλώνει μόνος του.
Όταν όμως παίχτηκε το θεατρικό «Οικογένεια Βατραχίαν» χάρηκε γιατί, παρόλο που οι συγγενείς του υπέφεραν, εκείνος ήταν χαρούμενος που δεν του ξαναείπαν κάτι. Για αυτό και όταν το ακούει στο ραδιόφωνο δεν τον πειράζει καθόλου.
Η δασκάλα του, δίνοντας ένα νέο πάτημα στα παιδιά να του προσαρμόσουν και ένα ακόμη παρατσούκλι, δεν έχασαν την ευκαιρία και άρχισαν να τον φωνάζουν σκαντζόχοιρο από τη φράση της. Άρχιζε να παίζει μόνος του, με φωλιές μυρμηγκιών προσπαθώντας να αναπαραστήσει τη ζωή του με εκείνα. Τα παιδιά, όταν περνούσαν κάτω από το σπίτι του φώναζαν τα παρατσούκλια και έτρεχε να κρυφτεί από τη ντροπή του που τον κυριαρχούσε.
Τώρα πια όλα έχουν αλλάξει. Με το πέρασμα του χρόνου ωρίμασε και έγινε διαφορετικός μα όχι σαν τους συμμαθητές του. Με τους περισσότερους όμως γίνεται το αντίθετο.
Πλέον καταλαβαίνει πόσο επίδραση είχαν αυτά τα παρατσούκλια σε αυτόν.