Η Κάτνις γράφει της την ιστορία της πρώτης της νίκης στους 74ους Αγώνες Πείνας (είναι αρκετά μεγάλο, οπότε όποιος έχει όρεξη να το διαβάσει, όποιος δεν έχει ας το αφήσει):
Και έτσι απλά … ο Κέιτο είναι νεκρός. Από το δικό μου χέρι. Μια ακόμη ανθρώπινη ζωή τελείωσε εξαιτίας μου, κάτι που στο παρελθόν θα με φρίκαρε τελείως. Αλλά μένω απαθής στην θέα του νεκρού του σωματος, όπως απαθής ήμουν όταν τράβηξα το τόξο και άφησα το βέλος μου να διαπεράσει την σάρκα του. Δεν λυπάμαι καθόλου που τον σκότωσα. Και φευγαλαία τρομάζω με τον εαυτό μου. Έγινα μήπως το άψυχο και άσπλαχνο τέρας που ήθελε να δημιουργήσει η Κάπιτολ; Αλλά όχι. Έπρεπε να το κάνω. Υποσχέθηκα στην Πρίμ και στην μητέρα μου ότι θα νικήσω. Ορκίστηκα στην Ρου. Δεν θα τις απογοήτευα.
Και σίγουρα δεν θα άφηνα τον Πίτα να πεθάνει. Δεν έχω εξακριβώσει ακόμα τι νιώθω, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι νοιάζομαι για αυτόν. Προσπαθώ να μην το δείχνω, αλλά τις τελευταίες μέρες φάνηκε σε όλους. Δεν μπορώ λοιπόν να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου πλέον. Δεν ξέρω τι είναι ο Πίτα για εμένα. Ξέρω όμως πως θέλω να νικήσω τους απαίσιους Αγώνες Πείνας μαζί του, να γυρίσουμε θριαμβευτές στην Περιοχή 12 και να τους κάνουμε όλους περήφανους. Να δείξουμε πως ναι, οι "άτυχοι εραστές" από τα ανθρακωρυχεία και τον φούρνο νίκησαν την Κάπιτολ, επιβίωσαν στο παιχνίδι της. Οι άσημοι φόροι της 12...
Έλα όμως που κάτι δεν πάει καλά. Μετά τον πυροβολισμό και την ανακοίνωση του θανάτου του Κέιτο, κανένα χόβερκραφτ δεν μάζεψε το πτώμα του, καμία σάλπιγγα δεν ακούστηκε για να σημάνει την νίκη μας. Γιατί; Νικήσαμε τους Αγώνες σαν ζευγάρι όπως είπατε. Τι περιμένετε λοιπόν; Απλά κάντε το. Δεν είναι δύσκολο. Δεν μπορώ να μείνω άλλο σε αυτή την αρένα. Δεν θα το αντέξω για πολύ ακόμα. Ο Πίτα με κοιτάζει και αυτός προβληματισμένος. Τι να συμβαίνει άραγε; Απομακρυνόμαστε από το πτώμα, αλλά και πάλι τίποτα.
Και τότε ακούγεται η φωνή από τον ουρανό. Αυτή ήταν που μας αποτελείωσε. Μα φυσικά! Η Κάπιτολ ποτέ δεν θα επέτρεπε να υπάρξουν ΔΥΟ νικητές. Όλα ήταν σχεδιασμένα, σχεδιασμένα για να διεξαχθεί μπροστα στα μάτια όλης της Πάνεμ η μεγαλύτερη και η δυσκολότερη πάλη όλων των εποχών, Μάχη όχι σώμα με σώμα. Μάχη συναισθημάτων. Πάλη ανάμεσα στην αγάπη, στοργή, ή ό,τι άλλο ήταν αυτό που νιώθαμε ο Πίτα κι εγώ ό ένας για τον άλλο και στο ατομικό συμφέρον. Η Κάπιτολ ήθελε να μας δει να πονάμε, να διαλυόμαστε και να σπάμε σε χίλια κομμάτια, να ξεριζώνεται η καρδία μας, πριν ένας από εμάς γίνει το τέρας, ο εγωιστής που λαχταρούν όλοι να δουν και αφήσει τον άλλον να κείτεται νεκρός μπροστά στα πόδια του καθώς γεύεται την νίκη. Μα ούτε εγώ, ούτε ο Πίτα το θεωρούμε νίκη αυτό. Ίσα ίσα είναι μια μεγάλη ήττα. Όποιος μείνει ζωντανός και θα χάσει τον άλλο, αλλά και δεν θα καταφέρει να πετύχει τον αρχικό του σκοπό. Να δείξει στην Κάπιτολ ότι δεν της ανήκει, ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα πιόνι στους Αγώνες τους.
Δεν μπορώ με τίποτα να τον σκοτώσω και είμαι σίγουρη ότι στον Πίτα αυτή η σκέψη δεν θα έχει καν περάσει από το μυαλό του. Προσπαθεί να με πείσει, με ικετεύει να τον σημαδέψω με το βέλος μου και με το τόξο μου να τον σκοτώσω για να γυρίσω εγώ σώα πίσω στην οικεγένειά μου, αφού όπως λέει με χρειάζεται περισσότερο από ότι τον χρειαζεται αυτόν η δική του. Και τότε ήταν η πρώτη φορά που ο Πίτα μου λέει:"Σ' αγαπώ". Μου κόβονται τα πόδια, τώρα πραγματικά θα προτιμούσα να κρεμαστώ εγώ η ίδια με την θέληση μου, παρά να πάθει οτιδήποτε κακό. Μου τονίζει ότι δεν γίνεται να μείνουμε και οι δύο ζωντανοί, αφου θέλουν μόνο έναν νικητή.
Και τότε ήταν που το βρήκα. Ο μόνος τρόπος να σωθούμε από αυτή την κατάρα ,αλλά και ταυτόχρονα να εναντιωθούμε στην Κάπιτολ είναι να μην δώσουμε σε κανέναν αυτό που θέλει. Ήθελαν έναν νικητή εξ αρχής;. Ε, λοιπόν δεν θα τους δείναμε κανέναν. Έχω τα νυχτόμουρα στην τσέπη. Πλέον ξέρουμε και οι δύο τι πρέπει να κάνουμε. Δίνουμε ένα τελευταίο φιλί όλο υποσχέσεις και στιγμιαία νιώθουμε ότι έχουμε τα πάντα. Ό,τι ποθούσαμε από την ζωή ήταν εκεί, το δίναμε ο ένας στον άλλον. Σηκώνουμε το χέρι με τα μούρα ψηλά έτσι ώστε να το δουν όλοι και παίρνουμε μια βαθιά συγχρονισμένη ανάσα. Τα μούρα ακουμπόυν στα χείλη μας και έχουν το ακαταμάχητο και επικίνδυνο άγγιγμα του θανάτου. Ή τώρα ή ποτέ, σκεφτόμαστε. Ξαφνικά η φωνή από τον ουρανό, μιλώντας γρήγορα και ίσως φοβισμένα, ανακοινώνει τους νικητές των εβδομηκοστών τέταρτων Αγώνων Πείνας, την Κάτνις Έβερντιν και τον Πίτα Μέλαρκ.
Τα είχαμε καταφέρει! Είχαμε επιβιώσει και οι δύο στο διεστραμμένο τους παιχνίδι. Επαναστατήσαμε, τους ξεγελάσαμε και περάσαμε το μήνυμα που θέλαμε σε ολόκληρη την Πάνεμ. Δεν είμαστε πιόνια της Κάπιτολ και ποτέ μα ποτέ δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να γίνουμε. Ήμασταν και οι δύο ζωντανοί. Αυτό ήταν το μόνο που μας ένοιαζε πλέον. Ήμασταν νικητές. Μαζί.
Καββαδία Δανάη
