Ο Όμιλος Φιλαναγνωσίας την επόμενη σχολική χρονιά θα κάνει μια μικρή ανάπαυλα για ανασυγκρότηση δυνάμεων. Το ιστολόγιό μας θα είναι πάντα ενεργό και ανοιχτό στις προτάσεις και τα σχόλιά σας.
Σας ευχόμαστε καλό καλοκαίρι και, φυσικά, καλές αναγνώσεις!
Ο Ρίτσαρντ, γοητευμένος, δεν συνειδητοποιεί τι συμβαίνει και τελικά, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη των υπολοίπων, γίνεται αποδέκτης ενός μυστικού που κρύβεται πίσω από τη δολοφονία ενός φοιτητή.
Την παρέα ενώνουν τώρα δεσμοί που δεν μπορούν σπάσουν ποτέ και παρακολουθούμε κάθε έναν ξεχωριστά καθώς παλεύει με τις ενοχές του να ξεφύγει από κάτι που θα τους κατατρέχει όλους για πάντα.
Το βιβλίο είναι απλά πανέμορφο και θα πρότεινα σε όποιον το διαβάσει να το κάνει τέλος φθινοπώρου με αρχές χειμώνα (τότε είναιη κατάλληλη ατμόσφαιρα για την ιστορία αυτή, της... ταιριαζει). Αν γνωρίζετε τι σημαίνει dark academia, αν σας άρεσε η ταινία "Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών", αν αγαπάτε το μυστήριο τότε νομίζω πως θα το λατρέψετε.
Η ιστορία που παρακολουθούμε είναι αυτή της Τουφρέντ, η οποία ανήκει στην τάξη των θεραπαινίδων και ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξης της είναι να κυοφορεί τα παιδιά του εκάστοτε ιδιοκτήτη της, στην προκειμένη περίπτωση του Φρεντ.
Η Τουφρέντ, όμως, δεν αποδέχεται άκριτα την μοίρα της και προσπαθεί να ξεφύγει από το νέο αυτο καθεστώς. Με σκυμμένο το κεφάλι, ανταλάσσει ψιθύρους και μυστικά, ελπίζοντας ότι κάποια μέρα όλες οι γυναίκες θα είναι ξανά ελεύθερες.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα το βιβλίο! Βάζει τον αναγνώστη σε σκέψη και μας καλέι να αναρωτηθούμε πόσο κοντά ή πόσο μακρια βρισκόμαστε από την πραγματικότητα που βιώνει η Τουφρέντ. Εάν έχετε διαβάσει το 1984, τότε θα ενθουσιαστείτε με την Ιστορία της Θεραπαινίδας!
Το βιβλίο που διαβάζουμε αυτό το διάστημα στον Όμιλο είναι το μυθιστόρημα του Έρνεστ Κλάιν "Αν είσαι έτοιμος, πάτα Enter". Πρόκειται για ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, για τους φαν των ηλεκτρονικών παιχνιδιών και της εικονικής πραγματικότητας, που έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ (με τίτλο Ready Player One).
Από το οπισθόφυλλο...
Βρισκόμαστε στο έτος 2044 και η Γη είναι ένα πολύ άσχημο μέρος για να
ζει κανείς. Έτσι ο στερημένος πληθυσμός της περνά την ώρα του στο OASIS,
μια παγκόσμια πλατφόρμα εικονικής πραγματικότητας.
Ο Ουέιντ Ουότς
είναι ένας από αυτούς τους αξιαγάπητους αλλά κοινωνικά απροσάρμοστους
νεαρούς κομπιουτεράκηδες που ονειρεύονται να ανακαλύψουν τον λαχνό της
λοταρίας που έχει ενσωματωθεί στο OASIS από τον δισεκατομμυριούχο
δημιουργό του.
Όταν ο Ουέιντ αρχίζει να ακολουθεί τις ενδείξεις,
καταλήγει στον πραγματικό κόσμο, όπου άλλοι παίκτες είναι αποφασισμένοι
να φτάσουν μέχρι τον φόνο για να βάλουν στο χέρι το βραβείο...
«Το απόλυτο έπος της εικονικής πραγματικότητας».
Γεια σας και καλή χρονιά!!!
"Αγώνες Πείνας … Κινηματογραφική και λογοτεχνική επιτυχία"
Οι «Αγώνες Πείνας» της Σούζαν Κόλινς είναι μία καθηλωτική τριλογία βιβλίων, η οποία έχει προσαρμοστεί και στον κινηματογράφο. Η τριλογία αποτελείται από τα εξής βιβλία και ταινίες αντίστοιχα: «ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ», «ΦΩΤΙΑ», «ΚΟΤΣΥΦΟΚΙΣΣΑ». Με την ανάρτηση αυτή, θα ήθελα να επιχειρήσω μία σύγκριση του πρώτου βιβλίου της σειράς με την ταινία και να εκφράσω μέσα από τη σύγκριση αυτή, τη γνώμη μου για τα δύο αυτά έργα.
Οι Αγώνες Πείνας είναι ένα ετήσιο γεγονός, που πραγματοποιεί η πρωτεύουσα μίας χώρας, του Πάνεμ, η Κάπιτολ. Κάθε χρόνο, δηλαδή, κάθε μία από τις 12 περιοχές του Πάνεμ επιλέγει τυχαία δύο φόρους, ένα κορίτσι και ένα αγόρι 12-16 ετών, για να αγωνιστεί για την επιβίωσή του ενάντια στους υπόλοιπους συμμετέχοντες.
Θα ήθελα να ξεκινήσω τη σύγκριση με τον τρόπο παρουσίασης των χαρακτήρων, σε κάθε περίπτωση. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι ο Πίτα Μελάρκ (το αγόρι φόρος από την περιοχή 12) και η Κάτνις Έβερντιν (το κορίτσι από την περιοχή 12 που πήρε εθελοντικά τη θέση της δωδεκάχρονης αδερφής της στους Αγώνες), αλλά σημαντικό ρόλο παίζουν και όλοι οι συμμετέχοντες των αγώνων. Κατά την άποψή μου, στο βιβλίο, όλοι οι χαρακτήρες παρουσιάζονται πιο παραστατικά και ζωντανά. Ειδικότερα, δίνεται η ευκαιρία στον αναγνώστη να διαβάσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, γεγονός που τον μεταφέρει στον τόπο διεξαγωγής των Αγώνων. Επιπλέον, η συγγραφέας αφηγείται την ιστορία πολλών αγωνιζόμενων και μας επιτρέπει έτσι να αντιληφθούμε τον τρόπο που ενεργούν, τα κίνητρά τους, αλλά και τον στόχο τους. Αυτό, δυστυχώς λείπει από την ταινία. Ωστόσο, σε αυτή χαρακτήρες όπως ο Σίνα (στυλίστας της Κάτνις) σκιαγραφούνται με τρόπο εκκεντρικό, μέσα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Ακόμη, στην κινηματογραφική προσαρμογή, μπορούμε να παρατηρήσουμε κάθε λεπτομέρεια στα κοστούμια των δύο ηρώων, καθώς και τα έντονα χρώματά τους που τα κάνουν ξεχωριστά.
Ένα ακόμη ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των Αγώνων είναι η αλλαγή του χώρου διεξαγωγής τους. Η Αρένα των 74ων αγώνων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως δάσος-ζούγκλα. Επιπλέον, καθοριστικό ρόλο στη συναρπαστική πλοκή της ιστορίας έχουν και τα μεταλλαγμένα όντα που έχει δημιουργήσει η Κάπιτολ, για να δυσκολεύουν όσο το δυνατόν περισσότερο τους παίκτες και να προσφέρουν έτσι θέαμα στους πολίτες της. Αυτά τα δύο στοιχεία παρουσιάζονται εξίσου παραστατικά και στα δύο έργα, αλλά με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Ειδικότερα, στο βιβλίο, η αρένα έχει περισσότερες λεπτομέρειες και μας δίνει μία πιο σαφή εικόνα της κατάστασης που επικρατεί εκεί, ενώ μας αφήνει παράλληλα να φανταστούμε μόνοι μας μεγάλο μέρος της. Η ίδια αρένα στην ταινία, παρουσιάζεται πιο μονότονη, με τόνους του γκρι να επικρατούν. Ως προς τα μεταλλαγμένα, θεωρώ πως ο σκηνοθέτης της ταινίας έκανε εκπληκτική δουλειά και έχει αποδώσει σε εξαιρετικό βαθμό την περιγραφή της Σούζαν Κόλινς.
Ολοκληρώνοντας θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου. Αν και πιστεύω πως και τα δύο έργα είναι απολύτως καθηλωτικά, θα συμφωνήσω με την αρχή που τις περισσότερες φορές ισχύει, ότι, δηλαδή, το βιβλίο υπερέχει της ταινίας. Το γεγονός ότι μας επιτρέπει να φανταστούμε τα πάντα με τον δικό μας τρόπο, το κάνει πιο ενδιαφέρον και διαδραστικό, κάτι που δεν μπορούμε να κάνουμε παρακολουθώντας την ταινία. Διαβάζοντάς το μεταφέρθηκα στην Κάπιτολ και έζησα στιγμές αγωνίες και ενθουσιασμού.
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που διαθέσατε και περιμένω με ενδιαφέρον να διαβάσω τις παρατηρήσεις και τις επισημάνσεις σας.
Άρια Αθανασίου
Η Κάτνις γράφει της την ιστορία της πρώτης της νίκης στους 74ους Αγώνες Πείνας (είναι αρκετά μεγάλο, οπότε όποιος έχει όρεξη να το διαβάσει, όποιος δεν έχει ας το αφήσει):
Και έτσι απλά … ο Κέιτο είναι νεκρός. Από το δικό μου χέρι. Μια ακόμη ανθρώπινη ζωή τελείωσε εξαιτίας μου, κάτι που στο παρελθόν θα με φρίκαρε τελείως. Αλλά μένω απαθής στην θέα του νεκρού του σωματος, όπως απαθής ήμουν όταν τράβηξα το τόξο και άφησα το βέλος μου να διαπεράσει την σάρκα του. Δεν λυπάμαι καθόλου που τον σκότωσα. Και φευγαλαία τρομάζω με τον εαυτό μου. Έγινα μήπως το άψυχο και άσπλαχνο τέρας που ήθελε να δημιουργήσει η Κάπιτολ; Αλλά όχι. Έπρεπε να το κάνω. Υποσχέθηκα στην Πρίμ και στην μητέρα μου ότι θα νικήσω. Ορκίστηκα στην Ρου. Δεν θα τις απογοήτευα.
Και σίγουρα δεν θα άφηνα τον Πίτα να πεθάνει. Δεν έχω εξακριβώσει ακόμα τι νιώθω, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι νοιάζομαι για αυτόν. Προσπαθώ να μην το δείχνω, αλλά τις τελευταίες μέρες φάνηκε σε όλους. Δεν μπορώ λοιπόν να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου πλέον. Δεν ξέρω τι είναι ο Πίτα για εμένα. Ξέρω όμως πως θέλω να νικήσω τους απαίσιους Αγώνες Πείνας μαζί του, να γυρίσουμε θριαμβευτές στην Περιοχή 12 και να τους κάνουμε όλους περήφανους. Να δείξουμε πως ναι, οι "άτυχοι εραστές" από τα ανθρακωρυχεία και τον φούρνο νίκησαν την Κάπιτολ, επιβίωσαν στο παιχνίδι της. Οι άσημοι φόροι της 12...
Έλα όμως που κάτι δεν πάει καλά. Μετά τον πυροβολισμό και την ανακοίνωση του θανάτου του Κέιτο, κανένα χόβερκραφτ δεν μάζεψε το πτώμα του, καμία σάλπιγγα δεν ακούστηκε για να σημάνει την νίκη μας. Γιατί; Νικήσαμε τους Αγώνες σαν ζευγάρι όπως είπατε. Τι περιμένετε λοιπόν; Απλά κάντε το. Δεν είναι δύσκολο. Δεν μπορώ να μείνω άλλο σε αυτή την αρένα. Δεν θα το αντέξω για πολύ ακόμα. Ο Πίτα με κοιτάζει και αυτός προβληματισμένος. Τι να συμβαίνει άραγε; Απομακρυνόμαστε από το πτώμα, αλλά και πάλι τίποτα.
Και τότε ακούγεται η φωνή από τον ουρανό. Αυτή ήταν που μας αποτελείωσε. Μα φυσικά! Η Κάπιτολ ποτέ δεν θα επέτρεπε να υπάρξουν ΔΥΟ νικητές. Όλα ήταν σχεδιασμένα, σχεδιασμένα για να διεξαχθεί μπροστα στα μάτια όλης της Πάνεμ η μεγαλύτερη και η δυσκολότερη πάλη όλων των εποχών, Μάχη όχι σώμα με σώμα. Μάχη συναισθημάτων. Πάλη ανάμεσα στην αγάπη, στοργή, ή ό,τι άλλο ήταν αυτό που νιώθαμε ο Πίτα κι εγώ ό ένας για τον άλλο και στο ατομικό συμφέρον. Η Κάπιτολ ήθελε να μας δει να πονάμε, να διαλυόμαστε και να σπάμε σε χίλια κομμάτια, να ξεριζώνεται η καρδία μας, πριν ένας από εμάς γίνει το τέρας, ο εγωιστής που λαχταρούν όλοι να δουν και αφήσει τον άλλον να κείτεται νεκρός μπροστά στα πόδια του καθώς γεύεται την νίκη. Μα ούτε εγώ, ούτε ο Πίτα το θεωρούμε νίκη αυτό. Ίσα ίσα είναι μια μεγάλη ήττα. Όποιος μείνει ζωντανός και θα χάσει τον άλλο, αλλά και δεν θα καταφέρει να πετύχει τον αρχικό του σκοπό. Να δείξει στην Κάπιτολ ότι δεν της ανήκει, ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα πιόνι στους Αγώνες τους.
Δεν μπορώ με τίποτα να τον σκοτώσω και είμαι σίγουρη ότι στον Πίτα αυτή η σκέψη δεν θα έχει καν περάσει από το μυαλό του. Προσπαθεί να με πείσει, με ικετεύει να τον σημαδέψω με το βέλος μου και με το τόξο μου να τον σκοτώσω για να γυρίσω εγώ σώα πίσω στην οικεγένειά μου, αφού όπως λέει με χρειάζεται περισσότερο από ότι τον χρειαζεται αυτόν η δική του. Και τότε ήταν η πρώτη φορά που ο Πίτα μου λέει:"Σ' αγαπώ". Μου κόβονται τα πόδια, τώρα πραγματικά θα προτιμούσα να κρεμαστώ εγώ η ίδια με την θέληση μου, παρά να πάθει οτιδήποτε κακό. Μου τονίζει ότι δεν γίνεται να μείνουμε και οι δύο ζωντανοί, αφου θέλουν μόνο έναν νικητή.
Και τότε ήταν που το βρήκα. Ο μόνος τρόπος να σωθούμε από αυτή την κατάρα ,αλλά και ταυτόχρονα να εναντιωθούμε στην Κάπιτολ είναι να μην δώσουμε σε κανέναν αυτό που θέλει. Ήθελαν έναν νικητή εξ αρχής;. Ε, λοιπόν δεν θα τους δείναμε κανέναν. Έχω τα νυχτόμουρα στην τσέπη. Πλέον ξέρουμε και οι δύο τι πρέπει να κάνουμε. Δίνουμε ένα τελευταίο φιλί όλο υποσχέσεις και στιγμιαία νιώθουμε ότι έχουμε τα πάντα. Ό,τι ποθούσαμε από την ζωή ήταν εκεί, το δίναμε ο ένας στον άλλον. Σηκώνουμε το χέρι με τα μούρα ψηλά έτσι ώστε να το δουν όλοι και παίρνουμε μια βαθιά συγχρονισμένη ανάσα. Τα μούρα ακουμπόυν στα χείλη μας και έχουν το ακαταμάχητο και επικίνδυνο άγγιγμα του θανάτου. Ή τώρα ή ποτέ, σκεφτόμαστε. Ξαφνικά η φωνή από τον ουρανό, μιλώντας γρήγορα και ίσως φοβισμένα, ανακοινώνει τους νικητές των εβδομηκοστών τέταρτων Αγώνων Πείνας, την Κάτνις Έβερντιν και τον Πίτα Μέλαρκ.
Τα είχαμε καταφέρει! Είχαμε επιβιώσει και οι δύο στο διεστραμμένο τους παιχνίδι. Επαναστατήσαμε, τους ξεγελάσαμε και περάσαμε το μήνυμα που θέλαμε σε ολόκληρη την Πάνεμ. Δεν είμαστε πιόνια της Κάπιτολ και ποτέ μα ποτέ δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να γίνουμε. Ήμασταν και οι δύο ζωντανοί. Αυτό ήταν το μόνο που μας ένοιαζε πλέον. Ήμασταν νικητές. Μαζί.
Καββαδία Δανάη
Από τις διακοπές, που ξεκινούν σε μερικές μέρες, αρχίζουμε την ανάγνωση του βιβλίου του Φρ. Μπάκμαν "Η γιαγιά μου σας χαιρετά και σας ζητάει συγγνώμη".
Περίληψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Η Έλσα είναι εφτά χρονών και δεν μοιάζει με κανένα κορίτσι της ηλικίας της. Η γιαγιά της είναι εβδομήντα εφτά χρονών και όλοι τη θεωρούν εντελώς παλαβή. Όλοι εκτός από την Έλσα, η οποία είναι σίγουρη πως η γιαγιά της είναι μια ιδιοφυΐα. Έτοιμη για όλα προκειμένου να διασκεδάσει ή να προστατεύσει την εγγονή της. Ακόμη και να διαρρήξει τον ζωολογικό κήπο, να πυροβολήσει με πέιντμπολ ή να φλερτάρει αστυνομικούς. Είναι όχι μόνο η καλύτερη, αλλά και η μοναδική φίλη της Έλσας. Τα βράδια η Έλσα βρίσκει καταφύγιο στις ιστορίες που πλάθει η γιαγιά της για τα έξι φανταστικά βασίλεια, εκεί όπου κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συμπεριφέρεται φυσιολογικά.
Όλα αυτά σταματούν ξαφνικά, όταν η γιαγιά πεθαίνει. Έχει αφήσει όμως πίσω της το πιο συναρπαστικό κυνήγι θησαυρού για την Έλσα: ένα σωρό επιστολές, τις οποίες θα πρέπει να παραδώσει στους αποδέκτες τους, ανθρώπους με τους οποίους η γιαγιά είχε συγκρουστεί. Έτσι ξεκινάει η μεγάλη περιπέτεια της Έλσας, χάρη στην οποία θα ανακαλύψει την αλήθεια που κρυβόταν πίσω από τα παραμύθια της γιαγιάς, μιας γυναίκας που πραγματικά δεν έμοιαζε με καμία άλλη.
Ένα πνευματώδες, κωμικό, συγκινητικό και ανατρεπτικό μυθιστόρημα που προτείνει μια διαφορετική ματιά στην καθημερινότητά μας, αλλά και στο δικαίωμα του καθενός να είναι και να ζει όπως επιλέγει ο ίδιος.
Η ιστορία τοποθετείται στο μέλλον στη φανταστική χώρα Πάνεμ (panem, αιτιατική του ουσιαστικού panis=ψωμί στα λατινικά), κάπου στη Βόρεια Αμερική, που αποτελείται από δώδεκα περιοχές διοικητικά υποτελείς μίας μητρόπολης με το σημαίνον όνομα Κάπιτολ (=Καπιτώλιο). Τόσο το όνομα όσο και η οργάνωση της χώρας θυμίζει τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, για να εξασφαλίζουν την ειρηνική συνύπαρξη των πολιτών με τους υποτελείς τους και για να αποφεύγουν τις εξεγέρσεις εναντίον της κεντρικής εξουσίας, φρόντιζαν να εξασφαλίζουν στον λαό σιτάρι (άρτον) και θεάματα, συνήθως αγώνες μονομάχων (η γνωστή τακτική άρτον και θεάματα ή panem et circenses στα λατινικά). Επιπλέον, πολλά από τα ονόματα των χαρακτήρων του βιβλίου, κυρίως αυτών που με κάποιο τρόπο συμμετέχουν στη διοργάνωση των αγώνων, παραπέμπουν σε ιστορικά πρόσωπα της εποχής αυτής (Σίζαρ/Καίσαρας, Σίνα/Κίννας, Πόρσια/Πορκία, Φλάβιος, Οκτάβια, Κάτο/Κάτωνας κ.ά.).
Περισσότερες πληροφορίες για τις αναλογίες με τη Ρωμαϊκή εποχή και για τα ονόματα χαρακτήρων του βιβλίου με λατινογενή προέλευση μπορείτε να δείτε στα άρθρα του John Cunningham στο blog της εγκυκλοπαίδειας Britannica, Bread and Circuses: The Hunger Games and Ancient Rome και What's in a Name in The Hunger Games.
Η βασική ιδέα του βιβλίου πάντως, όπως το έχει ομολογήσει και η ίδια η συγγραφέας, πηγάζει από τον μύθο του Θησέα και τη συνάντησή του με τον Μινώταυρο. Οι Αθηναίοι ήταν υποχρεωμένοι κάθε εννέα χρόνια να στέλνουν στον βασιλιά Μίνωα (ως "φόρο" για τον φόνο του γιου του του Ανδρόγεω) επτά άοπλα αγόρια και κορίτσια, τροφή για τον Μινώταυρο. Σύμφωνα με τον μύθο ο Θησέας φέρεται να προσφέρθηκε να πάει στην Κρήτη και πέτυχε το ακατόρθωτο, σκότωσε τον Μινώταυρο και βγήκε από τον Λαβύρινθο με τη βοήθεια της αγαπημένης του Αριάδνης.
Αντίστοιχα, η Κάτνις και ο Πίτα, δύο έφηβοι από τη 12η περιοχή, την πιο φτωχή και παραμελημένη από όλες, παίρνουν μέρος στους ετήσιους Αγώνες Πείνας, που διοργανώνει η Κάπιτολ. Είκοσι τέσσερις συμμετέχοντες, οι "φόροι", ένα αγόρι και ένα κορίτσι από κάθε περιοχή, αγωνίζονται να επιβιώσουν εξοντώνοντας όλους τους ανταγωνιστές τους και με έπαθλο την εξασφάλιση μιας άνετης ζωής. Οι Αγώνες μεταδίδονται ζωντανά από την τηλεόραση, σαν ριάλιτι σόου, και έχουν μεγάλη θεαματικότητα. Η επιλογή των "φόρων" γίνεται με κλήρωση, όμως η Κάτνις, αν και δεν κληρώνεται, προσφέρεται εθελοντικά να πάρει τη θέση της μικρής της αδελφής, για να την προστατέψει. Τα δυο παιδιά προετοιμάζονται και παλεύουν για το αδύνατο: να υπερνικήσουν όλα τα εμπόδια και τους πολύ καλύτερα εφοδιασμένους αντιπάλους τους και να βγουν νικητές, με μόνο βοηθό την αγάπη (του Πίτα για την Κάτνις και της Κάτνις για τη ζωή).
Η τριλογία έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε το τελευταίο βιβλίο της Κόλινς με τίτλο Η Μπαλάντα των αηδονιών και των φιδιών, που αποτελεί prequel της τριλογίας και μας μεταφέρει αρκετά χρόνια πριν.
The Hunger Games, το trailer της 1ης ταινίας:
Η νέα σχολική χρονιά βρήκε το δυναμικό του Ομίλου μας ανανεωμένο αλλά και με πολλές σταθερές παρουσίες. Η δύσκολη συγκυρία που μας κρατάει έγκλειστους και σε φυσική απόσταση πάντως δεν είναι ικανή να μειώσει την όρεξη όλων μας για λίγη καλή λογοτεχνία. Για τον ερχόμενο μήνα διαβάζουμε και συζητάμε τους Αγώνες Πείνας (τόμ.Ι) από την ομώνυμη τριλογία της Suzanne Collins, που επιλέχθηκε με ηλεκτρονική ψηφοφορία των μελών.
Καλή ανάγνωση!
